مچالگی ام

کسی انگار نمی بیندت سراغت را هم نمی گیرند مثل همین وبلاگ . دیگر با امدن تلگرام و اینستاگرام و ... کسی حوصله وبلاگ و وبلاگ نویس را ندارد . میانسالی هم دقیقا همین طور است . مهم نیست که گذشته چه بوده .حالا دیگر کسی سراغت را نمی گیرد.خودت هم حوصله خودت را نداری . برق چشمهایت می رود که خاموش شود .پوست صورتت مثل پوست یک سیب مانده ته جا میوه ای یخچال طراوتی ندارد. ریمل می زنی با دقت و خط چشم می کشی ، رژ می زنی اما فقط رنگ رنگی می شی و نه زیبا . فایده ای ندارد . زوال خودت را در آینه باید که به تماشا بنشینی .  درد دارد میانسالی خیلی درد دارد . اما علاج نه. هم آغوشی هایت هم دیگر تکراری است از روی اجبار ، سرد و بی روح . عشق کم کم از وجودت رخت بر می بندد . انرژی ات کم می شود و چون شمعی خاموش می روی که به فراموشی سپرده شوی. تا حالا فکر می کردی که آدمها به یکباره می میرند اما با آمدن میانسالی شروع مرگی تدریجی را تجربه می کنی. مچالگی ام...

مچالگی ام...

دژنراسیون ماکولا

اسمش وحشتناک است و خودش وحشتناک تر و دردناک تر از آنچه تصور کنم.

کوری تدریجی در چهل سالگی.

هیچ کس چیزی نمی داند جز من و وبلاگم.

می خواهم از درد فریاد بکشم. هرگز چنین بی وفایی از چشمانم را انتظار نداشتم.

مچالگی ام...